چند ماه پیش، در عالم شعر، دنبال کتابی نظیر «نظر به درد دیگران» اثر سوزان سانتاگ بودم که کتاب همدلی در شعر معاصر بعد از بحران: Empathy in Contemporary Poetry after Crisis (چاپ ۲۰۱۹) به تورم افتاد.
نویسندهٔ این کتاب، خانم آنا وپرینسکا، پس از بررسی مقولهٔ همدردی و موضوعیت آن در شعر، به سراغ سه اتفاق هولوکاست، یازده سپتامبر و طوفان کاترینا می‌رود، و بر اساس ایدهٔ محوری کتابش یعنی ناهنجاری همدلانه (Empathetic Dissonance) این گونه طرح می‌کند که: هر شعری که در رویارویی فاجعه خلق می‌شود، پیش و بیش از هر چیز با این مسئله روبروست که «همدلی تا کجا و چگونه ممکن است؟».
پیشنهادم این است که به جای تکرار آن جملهٔ یک‌غازی آدورنو که می‌گوید «بعد از هولوکاست شاعری بربریت است Nach Auschwitz ein Gedicht zu schreiben, ist barbarisch» این کتاب را بخوانید و با ممکن و ناممکن همدردی در شعر آشنا شوید. اثری‌ست بسیار نغز با گریزهای به جا به منابع ادبی، مطالعات فرهنگی، جامعه‌شناسی، روانکاوی و فلسفی تا بتواند مقولهٔ «همدردی در شعر» را با خلاقیت صورت‌بندی کند.
کتاب Empathy in Contemporary Poetry after Crisis را از اینجا دانلود کنید.