آواز کبوتر را، کاتبان، سَجْع نوشته‌اند.
و شاعری، روزی
بر عابران چنین می‌خوانْد:
شکل راه‌رفتن
-گاه-
معنای مثنوی‌ست.
حُدا نیز
راندن شتر به نَغمه بود.
الغرض:
ای بهارِ وزن
جِناسِ تام
نوای رَمَل -به طَنطَنه-
زنگ‌زنگِ قافیه
شکرپارهٔ زبان
اعجاز ناگهان
بر خشک‌نای بریده
بر جنازهٔ ناقه
از دشت‌های کبوتر بگذر.
۱۳۹۹
