شعر بلند فرتاک را سال ۹۴ نوشتم. برای دریاچهٔ ارومیه؛ برای هراسم از آنچه خاک کشورم را می‌سوزاند.
تجربه‌ای عجیب بود: در هم آمیختن تغزل و طبیعت‌گرایی به فضایی گروتسک و آخرالزمانی.
باری این شعر به ترجمهٔ خودم در شمارهٔ اخیر MPT: Modern Poetry Translation با عنوان «ضرب‌آهنگ‌های زمین: تمرکز بر شعر طبیعت» منتشر شده است. مفتخرم که در این شماره، شعرم در کنار شعرهای منتشرنشدهٔ شاعرانی مانند کنزابورو اوئه (برندهٔ نوبل ۱۹۹۴) و مارینا تسوتایوا (شاعر زن شهیر روسی در اوایل قرن بیستم) در دسترس مخاطبان قرار گرفته است.

خبر این شمارهٔ MPT با عنوان Rhythms of the Land: Focus on the Poetry of Nature

کمی بیشتر از MPT:

نشریهٔ دیرپای «ترجمهٔ شعر مدرن» (MPT) که سرشناس‌ترین مجلهٔ‌ ترجمهٔ شعر در جهان است، به سال ۱۹۶۵، به‌همت دو غول شعر انگلیسی، تد هیوز و دانیل ویسبورت، بنیان گذاشته شد؛ و اکنون، بیش از نیم قرن است که در خط مقدم معرفی بهترین شعرهای جهان به خوانندگان انگلیسی‌زبان قرار دارد و در کتابخانه‌های مهم و دانشگاهی آرشیو می‌شود. ام‌پی‌تی با درجِ همیشگیِ شعارِ The Best of World Poetry بر صفحهٔ اول مجله‌اش، خانهٔ شاعران بزرگ و صداهای نو از سراسر دنیاست؛ از نویسندگان اواخر قرن نوزدهم در اروپا و آمریکا تا شاعران معاصر از دورترین نقاط جهان.
از نام‌های سرشناسی که شعرهایشان خانه‌ای در این مجلهٔ دوست‌داشتنی یافته‌ است:
اکتاویو پاز، توماس ترانسترومر، آنا آخماتوآ، پل سلان، یهودا آمیخای، آندری وزنشسنسکی، کنستانتین کاوافی و…