۱
امروز دوستی پیامکی فرستاد و نوشت: ایام به کام.
پرسیدم: «بکام» یا «به کام»؟
در پاسخ گفت: «یه کام، دو کام!»، که اشاره‌ای به ماری جوانان (بر سیاق پیکان جوانان) داشت.
من هم پیِ سوال «بکام یا به کام» را نگرفتم و گفتم: ایول.
۲
یکی از زشت‌ترین شکل‌های نوشتاری فارسی که طی عمر کوتاه خودم دیده‌ام، واژهٔ «به‌روز» است.
واقعاً این واژه چیست؟ چشمتان را اذیت نمی‌کند؟ زشت نیست؟
باور کنید هر صفتی که از ترکیب «به+نیم‌فاصله+اسم» ساخته شده باشد، چیزی جز تباهی نیست؛ مثل: به‌کام، به‌روز، به‌کار.
لابد واژهٔ «بنام» (به معنای سرشناس) را زیاد دیده‌اید؛ اخیراً دیده‌ام که آن را هم «به‌نام» می‌نویسند: حافظ، شاعر به‌نام ایران بود:))))
این «بـ» که پشت اسم قرار می‌گیرد و صفت می‌سازد، هیچ ربطی به حرف اضافهٔ «به» ندارد.
بگذارید برایتان مثالی بزنم: آیا شما «ندار» را «نه‌دار» می‌نویسید؟ طبعاً خیر.
آیا شما «پگاه» را «په‌گاه» می‌نویسید؟ اگر بدانید «پگاه» همان «بگاه» است، چه؟ (پگاه به معنای زودهنگام)
دوستان عزیز من، این «بـ» و «نـ» پیشوند صفت‌سازند و ربطی به «به» و «نه» ندارند.
«بروز» درست است نه «به‌روز». اگر نگرانِ مانند شدنِ آن به «بُروز» هستید، یک کسره زیر «بـ» بگذارید و بنویسید: «بـِروز».
۳
برگردیم به «ایام به کام» یا «ایام بکام»! کدام درست است؟
به گمان من، ایام بکام درست است. اینجا جمله‌ای دعایی داریم مانند «شب خوش!» و «سفر بی‌خطر!»: اسم + صفت، که در آن فعل دعایی «باد!» حذف شده است.
با توجه به آنچه عرض کردم، «شب به خیر» هم درست نیست، و «شب بخیر»[=شب بخیر باد!] صحیح است. من هم تا پیش از دقت در این ساخت‌ها می‌نوشتم «شب به خیر» و درک نمی‌کردم که «بخیر» صفت است، به معنای «نیکو».